Na een goede nachtrust sta ik uitgerust weer op. De temperatuur is hier heerlijk, behoorlijk warm zelfs en wat klam. Een deken heb je hier niet nodig 's nachts en ik heb ook mijn muskietennet niet opgehangen. Gisteravond hebben we tot diep in de nacht aan het blog gewerkt. Het maken van een nieuwsblog is op zich niet het probleem. De verbinding met internet – dat is het heikele punt. Via het modem van een andere gast in het guesthouse zijn we in staat om verbinding te leggen met het wereld wijde web. Kunnen we contact maken met ons thuisfront, met de supporters in Nederland, met de financiers van de projecten? Maar ook met de jongeren in Dabwe Town? Zij bezoeken de site op school of bij een Internetcafé en het is belangrijk voor hen dat zij op de hoogte zijn van de ervaringen die wij in woord en beeld brengen. Het is een van de communicatiemiddelen. De vertaling van de teksten is een issue. We zouden dit graag direct doen, maar het is onmogelijk gezien de tijd.
.jpg)
Vandaag brachten we een
bezoek aan Dabwe Town, te beginnen aan mr. Dabwe Wiah, de vader van
Tonia. Hij heeft veel meegemaakt. Hij vertelt ons zijn visie terwijl
enkele jongeren van de 'Just Say No' MF club de Damiefa school
bekijken. Misschien zijn ze er wel op school geweest, ik weet het
niet. De vader van Tonia laat ons diverse dingen zien en horen. Hoe
belangrijk hij het vindt om zelf in je onderhoud te kunnen voorzien.
Hoe belangrijk het is om het land en wat het voortbrengt te gebruiken
om van te leven, hoe je wisselteelt moet toepassen voor rijst om de
grond niet uit te putten, dat je niet te veel tegelijk moet zaaien om
niet teveel in één keer te
oogsten. Wat een passie voor het land spreekt hieruit. Hier is
de landbouwer aan het woord, de agrariër
in hart en ziel. Hij laat ons de prachtige vruchten van het
land zien, die Tonia eerder al bij mij geintroduceerd heeft door
middel van foto's. Dabwe Wiah geeft ons bananen mee, zoete
aardappelen en yam en we eten vers geplukte sinaasappelen, die hij met
enkele jongeren samen uit de boom haalt. Wat gun ik de mensen van
Dabwe Town dat zij genieten van hun land en van de opbrengst.
Hierna gaan we Dabwe
Town in, maken kennis met de bewoners en proberen een beeld te
krijgen van hoe zij leven. We zien veel jongeren en veel kinderen;
maar er gaan weinig kinderen naar school. Er zijn plekken waar de
jongeren dammen of mens-erger-je-niet-en (doen wij dat nog in
Nederland?). Er zijn ook 'hang-outs' waar jongens hun tijd
doorbrengen met gamen. De generator is hun grote vriend. Zonder
generator geen stroom en dus geen games. Gelukkig is ook voetballen hier helemaal hot. Het Nederlandse team is alom bekend en de spelers worden hier op handen gedragen. Ernest, mijn gids, leidt mij door het dorp en ik weet niet goed wat ik moet vragen en wat ik kan doen om mijn interesse te laten blijken. Maar het is voldoende om er te zijn begrijp ik, belangstelling te hebben voor hun wereld en vragen te stellen over hun dagelijks leven. De mobiele telefoons zijn net als bij ons onlosmakelijk aan de jeugd vastgeplakt.
Ik vraag mijn gids
waar ze de telefoons voor gebruiken; het is voor de 'Just Say No' MF
club vooral een middel om te communiceren met andere jongeren. Ze
houden contact met elkaar, sporen elkaar aan, spreken elkaar moed in
en ik zie, terwijl ze aan het bellen zijn, echte hartelijkheid en
uitingen van vriendschap. We praten over de moeite die het kost om
jongeren te motiveren. Als er geen geld is om naar school te gaan,
wat doe je dan met je tijd; hoe kun je toch investeren in je
persoonlijke ontwikkeling? Hebben ze een beeld van hun eigen
toekomst, een focus?
Ernest legt uit dat het niet eenvoudig is om positief te zijn, maar dat dit een keuze is. Wat een energie spreekt er uit deze jongeren. Vooral als we 's middags geconfronteerd worden met een minder leuk voorval, dan kan ik deze jongeren alleen maar bewonderen. Dat zij rustig blijven, conflicten niet uit de weg gaan of er voor weglopen, maar dat zij aandachtig op de achtergrond zitten.
Ik ben er diep van overtuigd dat in deze jonge mensen een
gouden toekomst ligt. Zij zijn in mijn ogen een bron van hoop voor
dit land dat zo getroffen is door de trauma's van oorlog en conflict.
Zij willen het anders doen! Zij gaan voor de dialoog, de relatie, de
communicatie. En natuurlijk... dat is niet eenvoudig, ze maken kleine
stappen. Maar voor mij zijn het stappen naar een groter plan.
Datum:
2 maart 2012, Elly
=================================
A fertile country!
Ernest explains that it is not easy to be positive, but that this is a choice. What an energy emanates from these youngsters. Especially when in the afternoon we are confronted with a negative event, I can only admire these young people. They keep quiet, do not shy away from conflict or run away, but sit attentively in the background.
I am deeply convinced that these young people have a golden future. They are in my eyes a source of hope for this country so affected by the traumas of war and conflict. They want to do things differently! They go for the dialogue, the relationship, communication. And of course ... that is not easy, they take small steps. But for me they are steps to a bigger plan.
=================================
A fertile country!
After a good night's sleep I get up, well rested. The
temperature here is delicious, hot and even somewhat clammy. You
don't need a blanket at night and I haven't hung my mosquito net.
Last night we worked on the blog until deep in the night. Creating a new blog itself is not the problem. The connection to the Internet - that's the tricky part. Through the modem of another guest in the guest house we are able to connect with the world wide web. Can we connect with our supporters, the supporters in the Netherlands, with the financiers of the projects? And with the youth in Dabwe Town? They visit the site at school or at an Internet cafe and it is important for them that they are aware of our experiences that we translate in pictures and words. It is about communication. The translation of the texts is an issue. We would like to do so directly, but it is impossible given the time.
Today we paid a visit to Dabwe Town, starting with Mr. Dabwe Wiah, Tonia's father. He has been through a lot. He tells us his views while some young people from the 'Just Say No "MF club take a look at the Damiefa school. Perhaps they have attended this school, I do not know. Tonia's father shows and tells us several things. How important it is to be able to provide for your needs. How important it is to a country to use what it produces to live, how to apply crop rotation for rice so that the ground is not exhausted and how you shouldn't sow too much at one time or harvest too much. What passion for the country. Here is the real farmer, in heart and soul. He shows us the beautiful fruits of the country that Tonia has already introduced me to through pictures. Dabwe Wiah provides us with bananas, sweet potatoes and yams and we enjoy freshly picked oranges, which he and some young people pick from the tree. How I wish that the people of Dabwe Town will be able to enjoy their country and all it yields.
Afterwards we go into Dabwe Town, to become acquainted with the residents and try to get an idea of how they live. We see many young people and many children, but only a few children attend school. There are places where young people play checkers or ludo (do we still play this game in the Netherlands?). There are also 'hang-outs where boys spend their time gaming. The generator is their best friend. Without electricity there is no generator and no games.
Fortunately, football is also quite the thing here. The Dutch team is widely known and its players are revered. Ernest, my guide leads me through the village and I do not know what to ask and what I can do to show my interest. But I understand that it is enough just to be there, to be interested in their world and ask questions about their daily lives.
The mobile phones are inextricably connected to the youth, just like in Holland. I ask my guide what they use the phones for, for the 'Just Say No "MF club it is primarily a means to communicate with other young people. They maintain contact with each other, encourage each other, and I see genuine warmth and expressions of friendship. We talk about the effort it takes to motivate young people. If there is no money to go to school, what do you do with your time, how can you be investing in your personal development? Do they have a picture of their own future, a focus?
Last night we worked on the blog until deep in the night. Creating a new blog itself is not the problem. The connection to the Internet - that's the tricky part. Through the modem of another guest in the guest house we are able to connect with the world wide web. Can we connect with our supporters, the supporters in the Netherlands, with the financiers of the projects? And with the youth in Dabwe Town? They visit the site at school or at an Internet cafe and it is important for them that they are aware of our experiences that we translate in pictures and words. It is about communication. The translation of the texts is an issue. We would like to do so directly, but it is impossible given the time.
Today we paid a visit to Dabwe Town, starting with Mr. Dabwe Wiah, Tonia's father. He has been through a lot. He tells us his views while some young people from the 'Just Say No "MF club take a look at the Damiefa school. Perhaps they have attended this school, I do not know. Tonia's father shows and tells us several things. How important it is to be able to provide for your needs. How important it is to a country to use what it produces to live, how to apply crop rotation for rice so that the ground is not exhausted and how you shouldn't sow too much at one time or harvest too much. What passion for the country. Here is the real farmer, in heart and soul. He shows us the beautiful fruits of the country that Tonia has already introduced me to through pictures. Dabwe Wiah provides us with bananas, sweet potatoes and yams and we enjoy freshly picked oranges, which he and some young people pick from the tree. How I wish that the people of Dabwe Town will be able to enjoy their country and all it yields.
Afterwards we go into Dabwe Town, to become acquainted with the residents and try to get an idea of how they live. We see many young people and many children, but only a few children attend school. There are places where young people play checkers or ludo (do we still play this game in the Netherlands?). There are also 'hang-outs where boys spend their time gaming. The generator is their best friend. Without electricity there is no generator and no games.
Fortunately, football is also quite the thing here. The Dutch team is widely known and its players are revered. Ernest, my guide leads me through the village and I do not know what to ask and what I can do to show my interest. But I understand that it is enough just to be there, to be interested in their world and ask questions about their daily lives.
The mobile phones are inextricably connected to the youth, just like in Holland. I ask my guide what they use the phones for, for the 'Just Say No "MF club it is primarily a means to communicate with other young people. They maintain contact with each other, encourage each other, and I see genuine warmth and expressions of friendship. We talk about the effort it takes to motivate young people. If there is no money to go to school, what do you do with your time, how can you be investing in your personal development? Do they have a picture of their own future, a focus?
Ernest explains that it is not easy to be positive, but that this is a choice. What an energy emanates from these youngsters. Especially when in the afternoon we are confronted with a negative event, I can only admire these young people. They keep quiet, do not shy away from conflict or run away, but sit attentively in the background.
I am deeply convinced that these young people have a golden future. They are in my eyes a source of hope for this country so affected by the traumas of war and conflict. They want to do things differently! They go for the dialogue, the relationship, communication. And of course ... that is not easy, they take small steps. But for me they are steps to a bigger plan.
March 2, 2012; Elly
No comments:
Post a Comment