De eerste dag in Liberia - een korte weergave

English translation below

De keycords hebben het gehaald!! We hebben ze meegenomen uit Nederland om de 'Just Say No' MF club vandaag te verrassen wanneer zij de activiteiten van hun club de eerste aftrap geven en zij zich aan MF Nederland presenteren.
 
Twee weken geleden in de bestuursvergadering in Nederland kwamen we op het idee om de jongeren iets te geven om hun acties toe te juichen en hen aan te sporen om het belangrijke werk dat ze doen voort te zetten en uit te breiden. De keycords zien er prachtig uit - een hele toer om ze alle 250 mee te krijgen in de koffers, dat dan weer wel! Maar het is gelukt!!
Vandaag hebben wij de jongeren ontmoet; die jongeren die het belangrijk vinden om soms NEE te zeggen: NEE tegen geweld, NEE tegen onveilige seks, NEE tegen onveilige situaties, NEE tegen drugs en lamlendigheid.... Ze dragen de cords met trots!

De ontvangst gisteravond was allerhartelijkst. Mary en Joseph (Joe) die ons hebben opgewacht. Maar ook de veilige rit naar het guest house waar we verblijven. J.J. Kay is onze driver deze dagen. John heeft alles keurig voorbereid. We voelen ons welkom in Liberia en zijn vandaag Dabwe Town ingegaan! Er hangen posters in Dabwe Town om onze komst aan te kondigen. Allereerst hebben we een briefing met Mary en Joseph en Pa Ed. Ze vertellen ons wat ze het afgelopen jaar gedaan hebben en wat hun plannen voor de komende tijd  zijn. Het valt mij op dat deze mensen niet alleen goede kennis van zaken hebben, maar ook nog eens de situatie ter plaatse goed geïnventariseerd hebben. Ondanks de tegenstand soms,want niet iedereen is te enthousiasmeren voor de plannen. Je merkt dat het een hele toer is om mensen mee te krijgen.

Overigens, wat kan er tegen zijn om je stad op een hoger level te tillen en de uitdagingen aan te gaan; het maakt Dabwe Town beter. De manier waarop dit team de zaken aanpakt vind ik ronduit fantastisch. Geen dwang, de dialoog zoekend en gestaag doorgaan. De jongerenclub is daar een mooi voorbeeld van.

We ontmoetten ze in de middag, nadat we eerst een bezoek gebracht hebben aan Dabwe Wiah, de vader van Tonia, of Denisio, zoals hij haar noemt. De ontvangst is hartelijk en we krijgen een rondleiding door de Damiefa school. Met name het Auditorium.Mineke is een ware eyecatcher.

Daarmee eert Dabwe Wiah zijn vrouw Mineke, die na de verwoestende burgeroorglog in 1992 nooit meer is teruggekeerd. Het drama dat zich voltrokken heeft in Dabwe Town, wordt zichtbaar met één blik op deze school. We bekijken de school, ontmoeten Mitch (de bouwopzichter die een heel aantal jongeren aan het werk heeft) en we lopen ook om de school heen, waar zich de avond daarvoor een boa constrictor heeft laten zien.
De afgelopen jaren heeft Dabwe Wiah zich ingespannen om de community op te bouwen. Het deed mij echt wat om te ontdekken dat zijn dochter de naam Mineke weer een plaats geeft in deze community!

Er zijn 18 jongeren die zich hebben gecommitteerd aan de 'Just Say No' MF club. En daar horen de lusten en de lasten bij. Er is een aantal jongeren aangewezen als bestuur - zij doen hun taken met compassie en oog voor de omgeving. Niet alleen om er zelf beter van te worden, maar om de gemeenschap waarin zij leven te upgraden. Daar word ik nou blij van! Elkaar dingen gunnen en blij zijn voor de ander. Het draait niet alleen om het eigen geluk en welbevinden. De jongeren zijn positief, houden elkaar in het oog en hebben lol met elkaar. De eerste ontmoeting was wat mij betreft al een feestje. Dit is het Dabwe Town van de toekomst, maar ook van het hier en nu!


1 maart 2012, Elly
====================================
The first day in Liberia - a short overview

The lanyards made it! We brought them from the Netherlands to the 'Just Say No "MF club today as a surprise for the kick off of the club's activities.


Two weeks ago at the board meeting in the Netherlands we came up with the idea to give young people something to cheer on their actions and encourage them to continue with and expand the important work they do. The lanyards look great - quite a feat to get all 250 into the suitcases, mind you! But it worked!

Today we met the young people, young people who find it important to sometimes say NO: NO to violence, NO to unsafe sex, NO to unsafe situations, NO to drugs.... They wear the cords with pride!

The reception last night was very warm. Mary and Joseph (Joe) who waited for us to arrive. The safe ride to the guest house where we stay. Kay is our driver these days. John has everything neatly prepared. We feel welcome in Liberia and are now in Dabwe Town! There are posters in Dabwe Town to announce our arrival. First we have a briefing with Mary and Joseph and Pa Ed. They tell us what they have done in the past year and what their plans are for the coming time. It strikes me that these people not only have good knowledge, but have also inventoried the situation on the ground. Despite the opposition sometimes, because not everyone is enthusiastic about the plans. You find a way round it to get people on board.

Incidentally, what can anyone have against lifting their city to a higher level improve Dabwe Town? The way this team tackles the things I find absolutely amazing. No coercion, only dialogue and steadily continuing. The youth club is a good example.

We met them in the afternoon, after we first visited Dabwe Wiah, Tonia's father, or Denisio, as he calls her. The welcome is warm and we get a tour of the Damiefa school. In particular, the Auditorium.Mineke is a real eye catcher.

With the auditorium Dabwe Wiah honors his wife Mineke, who went missing during the devastating civil war in 1992 . The drama that has come to pass in Dabwe Town, is visible with a glance at this school. We look at the school, meet Mitch (construction foreman that a large number of young people work with). In the past years , Dabwe Wiah endeavored to build the community. It really touched me to see that his daughter is once again giving the name Mineke a place in this community!

There are 18 young people who have committed themselves to the 'Just Say No "MF club. Several of them are identified as leaders - they do their tasks with compassion and sensitivity to the environment. Not only for personal gain, but to upgrade the community where they live. That makes me happy! Give each other things and be happy for each other. It is not only about their own happiness and wellbeing. The young people are positive, keep an eye on each other and have fun together. The first meeting for me was already a party. This is the Dabwe Town of the future, but also of the here and now!

March 1, 2012; Elly