Verlangen

English translation below
Inmiddels zijn we alweer 14 dagen thuis in Nederland. Er staan zes mobiele telefoons klaar om de reis naar Liberia te maken – opgeduikeld uit diverse kastjes, van onder bedden vandaan en vanaf kelderplanken. De communicatielijnen tussen mij en het projectteam en de jongeren beginnen open te komen; via Facebook, LinkedIn en e-mail. We hebben een fantastische subsidie gehad de afgelopen week (we zijn er superblij mee – we willen zo graag dat de school in gebruik genomen kan gaan worden!) en eigenlijk wil ik maar één ding: terug naar Liberia.

 

Het is heel gaaf dat er water uit de kraan komt op elk moment van de dag, dat het Internet zo snel werkt en dat er geen stof in mijn neus en oren zit…. Maar het is zo vreemd. Al dit soort onhandige omstandigheden neem je op de koop toe wanneer je merkt hoe sterk de band is en hoe sterk de drive is om elkaar te bemoedigen en te helpen. Wanneer ik het projectteam zie op de website weet ik dat Kuluboh, Mary en Joe in Dabwe Town hard aan de slag zijn om de diverse plannen die zij gemaakt hebben vorm te geven. Ik weet dat zij er alles aan doen om de Community mee te krijgen, al is dit niet makkelijk. Ik weet dat de ‘Just Say No’ MF Club bezig is met instuderen van deel 2 van het drama. Hoe zou het met Victor zijn? Hoe maakt Elsie het? Lukt het Ernest en Melvin om de jongeren bij elkaar te houden en te enthousiasmeren? …..en de ouderen?

Grappig, maar in één van de correspondenties met de jongeren las ik: “Ik bezocht de MF website en zag iets van het werk dat jullie doen om de wereld te vertellen over Dabwe Town en de JSN MF Club. Bravo…..” Nou, stel je toch eens voor …. wij zitten hier in Nederland de euro’s, de middelen en de materialen bij elkaar te schrapen …. En in Liberia moedigen ze ons aan om de hele wereld bekend te maken met Dabwe Town! Nou, let maar eens op mensen. U gaat hier echt nog meer van horen! We hadden afgelopen week een soort reünie met z’n drieën. U wilt niet weten welke wilde plannen er bruisen en borrelen. Maar stap voor stap: eerst die generator voor het kantoor, de geluidsinstallatie voor de JSN MF club en de start van de ‘soapmaking’ en het ‘pastry project’.

Hebt u toevallig nog wilde ideeën of wilt u een duit in het zakje doen om Dabwe Town te helpen? Hebt u die doneerknop op de MF website gezien? We verlangen echt naar support, dus zegt het voort! Wereldwijd!

23 maart 2012; Elly
===============================
Desire
We've been back home in the Netherlands for 14 days. There are six mobile phones ready to make the trip to Liberia - found under tables, under beds and on cellar shelves. The lines of communication between me and the project team and the young people are opening, through Facebook, LinkedIn and e-mail. We received a fantastic subsidy last week (we are very pleased with it; we are so eager for the school to reopen!) And I really only want one thing: to return to Liberia.

Where do we go from here?

It's been 6 days since the Mineke Foundation team returned home to the Netherlands from their working visit to Dabwe Town, Liberia. Six days that have flown by so fast I haven't had a chance to reflect on the intense, emotional, inspiring and productive week spent in Liberia from  February 29th through March 7th. Looking back, what were the highlights for me?

The resilience of the Liberian people, who are also my people. Especially as embodied by the youth. The steadfast belief that the future can only be better than the present is the basis for the optimism and hope that drive people forward.

The speed with which things can, at times, progress. Our team in Liberia has accomplished more than we expected, and has plans to do so much more. The youth are eager to take their place on the world's stage. That optimism and hope leave me determined not to disappoint. But at the same time, they instill in me a sense of caution. Will our donors and beneficiaries enable us to match that speed with funding? Also, how do you strike a balance between an untarnished belief in a better future and the realities of life?  

The renovation of the Damiefa School auditorium. This project is moving faster than we expected six months ago. I'm thrilled, but also clearly recognize the need to attract more funding to continue in the way we've dreamed. We need funding for the renovation of the classrooms and office (27 000 euros) and for solar panels on the roof of the auditorium (7 500 euros) to provide lighting. Also, the pleas so many mothers made to me to see to it that the school is once again running, have touched me deeply. 

Our pastry and soap making training (which include basic business skill training) could lead to increased economic activities in Dabwe Town. That would be wonderful! Looking ahead, I believe that MF needs to start thinking about how to connect these small businesses to markets, how to help them grow (those that want to grow). Wouldn't it be wonderful to establish links with businesses in the Netherlands or elsewhere that then import products from Liberia, including those "Made in Dabwe Town"?  

The lack of a social structure. Holland is said to be a place where it's common that you don't know your neighbours, but post-war Liberia is hardly different. Obviously, you know the faces of your neighbours, but do you actually know them? No. Our team has launched the idea of a social club for women to provide mutual support. This idea has been widely embraced and will be one of our next projects.  

My time in Liberia has strengthened my belief that the philosophy I laid down for MF at the beginning is the right one: we focus on and work with those who are willing to take responsibility for making a difference in their lives, while helping others to make a decision about being willing or not to take that responsibility. We do not and will not coerce anyone to join our projects, but seek to strengthen those who run into obstacles while trying to move forward. But that doesn't mean it's easy to do.

On a personal note, I visited the place where the story has it my mother was shot and left to die on November 2, 1992. I heard the story again for the 2nd time since 1993, and stood on the ground where it is said to have happened. I felt again the pain of losing a most beloved parent, the terrible unfairness of it all, and the powerless anger against those unnamed NPFL rebels who decided that her life should end there. As I write this future oriented blog post, I do so with that loss resounding within me, with the pain of not knowing where, if at all, she is buried, and with a deep wound which I believe can only be understood by those who have never been able to say goodbye to a loved one lost in a violent death. It is, however, also the place where I make my stand. Mineke Foundation, though built on the pain of the past, will continue with the work and the good that my parents started so long ago. Evil will not prevail.

~ tonia ~

Een andere wereld

English translation below

We zitten aan tafel in het guesthouse. Alle denkbare mobiele en digitale apparatuur staat op tafel of er wordt mee rondgelopen door Marieke (de fotograaf). We hebben net Jan Suk ge-smst, het derde MF-bestuurslid. Want Tonia en ik maken ons een beetje zorgen... Kunnen we het proces financieel bijbenen? De renovatie van de school is echt in volle vaart en we hebben gisteren naar het thuisfront gemaild dat we willen weten of er belangrijke post is. We hopen namelijk op een financiële tegemoetkoming van een fonds, maar hebben het vermoeden dat de aanvraag van Mineke Foundation deze keer niet gehonoreerd is. Dat zou echt heel vervelend zijn, want we hebben het nu heel hard nodig. Er gebeurt zoveel op dit moment in Dabwe Town en er staat nog zoveel meer op stapel!

  Als klein voorbeeld: toen we hier vijf dagen geleden aankwamen was de renovatie van wat Auditorium-Mineke gaat worden net begonnen. En vanmiddag ging bijna de vlag in top voor het hoogste punt! We kunnen het niet laten gebeuren dat over een paar weken de gemotiveerde ploeg onder aanvoering van Mitchell klaar is en niet verder kan met de renovatie van de school zelf! Dus beste lezers, help ons hen aan het werk te houden!

  

 

Tonia en ik hadden een intensieve middag in Dabwe Town. We zagen hoe de jeugd een geweldige brug slaat tussen vader Wiah en de community. Het is zo mooi om te zien hoe de jongeren onbevangen contact maken en zijn ervaringen op het gebied van landbouw opzuigen. Wat een wijze man en wat een kennis spreekt uit zijn verhalen en visie.

Het moeras achter de Damiefaschool en het huis is een waar lustoord. Ondanks zijn gevorderde leeftijd is Dabwe Wiah nog dagelijks in de weer met zijn experimentele groententeelt. Hij verbouwt groenten en gebruikt de meest simpele hulpmiddelen voor de teelt van de gewassen. Dat zien we trouwens ook verder in de community. Op onze 'excursie' met Bert Neevel, onder leiding van Tonia - die veel kennis van haar vader heeft opgestoken - zien we palmbladeren die om de maisplanten zijn gedraaid. Dit om de planten te beschermen tegen slakken en kippen(!). En wat te denken van de overbekende composthopen die hier welig tieren. Vaak zijn die 'gedrapeerd' om bananenbomen (kennelijk een goede symbiose). Echt te gek! Weg met alle chemische bestrijdingsmiddelen. Hier is de natuur de baas!

Het moeras is momenteel vrij droog. De regentijd start in mei en loopt door tot oktober. De door Tonia's ouders gebouwde brug, die het oorspronkelijke dorp verbindt met het later ontwikkelde gedeelte, staat tegenwoordig in de regentijd volledig onder water. Dat is deels een gevolg van ouderdom, maar vooral te wijten aan de verwoestingen in de oorlog. Het geeft in elk geval veel problemen. De mensen kunnen de overkant niet bereiken of moeten door het moeras waden. Dat is zeker niet zonder gevaar: ongedierte, of erger – slangen! De grootste wens van de community is dan ook vernieuwing van de brug. Onontbeerlijk voor een goede logistiek. De plannen liggen er.

De community draagt haar steentje bij, de overheid lijkt ook bereid een duit in het zakje te doen en Mineke Foundation wil dit project graag meefinancieren. Het Mineke Foundation projectteam in Liberia heeft renovatie van de Damiefaschool en vernieuwing van de brug aangemerkt als de belangrijkste prioriteiten. Vanuit Nederland zullen wij er alles aan doen om hen daarbij te helpen om die projecten zo snel mogelijk te realiseren.

Het is mijn stellige overtuiging dat er een wereld van verschil is tussen een community met en een community zonder een goed gekwalificeerde school en een stevige brug. Ik hoop dat het verslag van onze reis ook u overtuigt dat hulp Dabwe Town vooruit helpt. Mogen wij op u rekenen?!

6 maart 2012, Elly

=======================
A different world

We sit at the table in the guesthouse. All imaginable mobile and digital equipment is on the table or is carried by Marieke (the photographer). We just texted Jan Suk, the third MF board member. Because Tonia and I are a little worried ... Can we keep up with the process financially?

Eigen verantwoordelijkheid

English translation below
Onze bezoeken aan Dabwe Town en de gesprekken met het MF projectteam in Liberia bewijzen de noodzaak van onze aanwezigheid hier. Kuluboh, Mary en Joe hebben ons laten zien wat zij het afgelopen jaar in gang hebben gezet. We zijn onder de indruk. Natuurlijk is niet alles direct in activiteiten te zien. Dat is een onmogelijke opgave in het jaar dat zij bezig zijn. Maar juist het deel dat niet zichtbaar is, de fundering, moet solide en betrouwbaar zijn.

Tijdens de officiële communityvergadering zondagmiddag, waar iedereen haar of zijn zegje mag doen, werd mij duidelijk dat hier nog een lange en geduldige weg te gaan is. Als buitenlander realiseer ik mij dat er feitelijk geen enkele rechtvaardiging is om mij 'te bemoeien' met deze inwoners. Wat ik wel kan en mag doen is hen een sprankje hoop geven. Ik ben mij bewust van mijn rol als bestuurslid van MF Nederland dat MF Liberia het werk doet, MF Nederland is slechts toeschouwer, toehoorder en - vooral - bemoediger. Dat is ook eigenlijk wat hier mijn taak is geweest tijdens de reis: luisteren, signaleren, supporten, motiveren, relaties bouwen.

Het projectteam in Liberia is doorlopend bezig de inwoners van Dabwe Town aan te sporen om hun verantwoordelijkheid te nemen. Alle dingen die op gang komen in de community staan op conto van de mensen zelf ; de verandering moet in henzelf beginnen. We hebben steeds gezegd in Nederland dat wij wachten op signalen vanuit Liberia – wat is nodig, waar kunnen we jullie mee helpen, wat is jullie behoefte. Nu we hier geweest zijn, ben ik er nog meer van overtuigd, dat het nu aankomt op onze daadwerkelijke actie. Stap 1 is gezet, stap 2 komt van ons, We kunnen dit bescheiden team niet aan hun lot overlaten. Dat is onmogelijk en zou niet passen bij de spelregels van onze Foundation. Ik realiseer mij zo goed dat we daarbij afhankelijk zijn van onze supporters, de fondsen die we aanschrijven, de mogelijkheden voor donaties die we zoeken. Soms kan het je wanhopig maken als je merkt dat middelen zo moeilijk loskomen. Wat is het toch lastig om zelfgerichtheid om te buigen naar zorg voor de ander. Maar we gaan door! Met alles wat mogelijk is om dit team te steunen.

De ontmoeting met mensen van diverse NGO's geeft ons veel energie. We gaan voor een goede samenwerking met organisaties die hier al werkzaam zijn. Een land opbouwen na een oorlogsituatie betekent niet alleen materiële maar ook geestelijke steun geven. Dat kunnen wij niet alleen – daarvoor is samenwerking nodig. Naast het bouwen aan positieve omstandigheden is bouwen aan relaties, vertrouwen krijgen in elkaar, een heel belangrijk proces. Wat heeft ons team in Dabwe Town dat goed begrepen! We worden heel enthousiast van de energie die zij in persoonlijke ontwikkeling en opbouw steken, zodat dit overslaat en doorwerkt in de community. Met onze credits kunnen deze mensen echt weer een bestaan opbouwen in velerlei opzicht.

We zullen via de website, via social media en via onze persoonlijke verhalen de situatie hier in Liberia zo goed mogelijk schetsen. Wanneer we terug zijn in Nederland wacht ons de schone taak om betrokkenheid te blijven stimuleren. Als ondernemer heb ik de mogelijkheid om maatschappelijk verantwoord te ondernemen. Als individu kan ik mij evengoed verantwoord jegens anderen gedragen. Daar hoeft niemand 'zich mee te bemoeien'; dat is mijn eigen verantwoordelijkheid.

Vandaag een nieuwe dag – nieuwe kansen.

De jeugd heeft niet alleen de toekomst maar ook het hier en nu!

5 maart 2012, Elly
==========================
Responsibility for self

Our visits to Dabwe Town and interviews with the future participants in MF projects in Liberia demonstrate the need for our presence here. Kuluboh, Mary and Joe showed us what they have put in motion last year. We are impressed. Of course, not all operations can be seen directly. That is an impossible task. But that which is not visible, the foundation, must be solid and reliable.

Een mooie zondag

English translation below

Na een gezellige en nuttige zaterdagavond met Bert Neevel, een vriend van Tonia die sinds kort in Liberia werkt voor Welthungerhilfe, willen we bij thuiskomst in het guesthouse nog even blogs afmaken en honderden foto's uploaden. Dat kost uren en het is al lang zondag als we gaan slapen. Gelukkig hebben we voor zondagochtend geen programma. Vandaag is bedoeld als relaxdag.

We starten rustig met een uitgebreid ontbijt. Elly maakt een fruitsalade van sinaasappels van de ooit door tante Mineke geplante boom, druiven uit de Libanese supermarkt, mango van de markt en een enorme ananas die we van Kuluboh kregen. Geen beginnen aan om die zelf aan te snijden. Arsène, de altijd aanwezige en behulpzame manager van het guesthouse, laat zien hoe je dat doet. Hij is ook zo vriendelijk om het houtskoolvuurtje van buiten naar de keuken te halen, zodat we roerei kunnen maken. Die eer krijg ik vandaag. Alles lukt voortreffelijk. Behalve de connectie met internet.

Erg frustrerend als je de Mineke Foundation fans en volgers met een dagelijks blog op de hoogte wilt houden. Uiteindelijk komt ook dat goed, al zouden we veel meer foto's willen laten zien. Beeld voegt zoveel toe bij wat wij meemaken. Het is overweldigend allemaal. Nu we hier een aantal dagen zijn leren we Dabwe Town een beetje kennen. Ondanks de ellende en schade die de oorlog tot op de dag van vandaag heeft achtergelaten, zie je de schoonheid en de vruchtbaarheid van de plek. Geen wonder dat Dabwe Wiah en zijn Mineke hier ooit hun levensdroom begonnen. Het is hartverwarmend te zien wat Mineke Foundation intussen, samen met de lokale NGO SEED, tot stand weet te brengen.

Alle indrukken van de afgelopen dagen passeren de revue als ik 's middags een paar uur aan het strand doorbreng. Op een schaduwrijke plek onder de palmbomen van Golden Beach, dat op slechts 5 minuten lopen van ons thuisfront is. Samen met de Nigeriaanse Felix, een van de vier vrijwilligers van ECOWAS die ook in ons guesthouse verblijven, wandel ik langs de vloedlijn met veel te blote armen en benen. Het is te heet, daar kan geen pet en zonbescherming tegenop. Van een afstandje is de zee ook meer dan aanwezig. Zelden zo'n imponerende branding gezien. Fantastisch, maar ook supergevaarlijk. Dus zwemmen is een no go.

 Later in de middag, na een luxueuze douche - overdag komt er een flinke straal water uit de kraan in tegenstelling tot 's avonds als er geen drup uit komt - vertrekken Elly en ik weer naar Dabwe Town voor de speciale community meeting ter ere van de delegatie uit Nederland. Tonia is 's ochtends al naar haar vader gegaan.Onze chauffeur Kay is op zijn zondags in een prachtige, kleurrijke outfit. Onderweg fotografeer ik het wisselende straatbeeld en de omgeving, op de circa een uur durende rit de stad uit. Het is betrekkelijk rustig nu. Heel anders dan op doordeweekse dagen als het verkeer een helse chaos is en auto's doodleuk tegenliggende rijbanen nemen en door de berm slalommen.

Bij aankomst in Dabwe Town, maak ik een videootje van de route - de oude weg met de brug - naar de Damiefa school en het ouderlijk huis van Tonia. Ik zie het zwerfvuil al niet meer dat alom aanwezig is, maar louter het groen en de lieflijkheid van de omgeving. 

We zeggen even gedag tegen mijn oom die vrolijk is. Hij vertelt opgetogen over de audioboodschap van tante Marie Brilman (waar hij in zijn Nederlandse jaren verbleef). Zijn Nederlands is nog steeds goed genoeg om ook een boodschap voor haar in te spreken. Toch wel bijzonder, zo'n conversatie tussen mijn 90-jarige tante in Oxe en 82-jarige Liberiaanse oom in Dabwe Town, Liberia.

Elly en ik voegen ons bij Tonia, Joe, Mary en Kuluboh voor de meeting. Behalve de chairman en 'the elders' zijn er hoofdzakelijk vrouwen en een paar jongeren. Iedereen krijgt de gelegenheid zijn zegje te doen en er klinken veel 'dankjewel'-s. Op de terugweg praat Tonia ons bij over de (Liberiaanse) context van de vergadering. Natuurlijk speelt er meer dan wij Hollanders kunnen bevroeden. Het is een leerzame week!

4 maart 2012, Marieke
======================
A beautiful Sunday

After a pleasant and helpful evening spent on Saturday with Bert Neevel, a friend of Tonia's who recently started working in Liberia for Welthungerhilfe, we return home to the guesthouse to finish the blogs and continue uploading photos. That takes hours and Sunday morning has started before we finally go to bed. Fortunately, we have no program for Sunday morning. Today is meant to be a relaxing day.

Een fantastisch team!

English translation below

Mineke Foundation heeft in Liberia een team van twee vrouwen (Kuluboh Jensen en Mary Leesolee) en een man (Joe Rennie). Het is onvoorstelbaar wat zij bereikt hebben in het afgelopen jaar. De 'Just Say No' MF club is een groep van 18 jonge mensen onder leiding van Joe, die gestart is met diverse activiteiten. Voordat een dergelijke groep tot stand gebracht is, gaat er heel wat aan vooraf. Om elkaar te mobiliseren en dan ook nog samen eenzelfde kant op te gaan is een kwestie van lange adem en discipline. Leuk om te zien dat ze elk hun eigen en bijzondere capaciteiten hebben en deze ook op hun eigen wijze inzetten. Pa Ed is dit jaar toegevoegd aan het team. Hij straalt niet alleen de wijze man uit, maar is dat ook. Zijn ervaringen met jongeren die in en door de oorlog getekend zijn, zal ook van waarde zijn voor MF Liberia, daar heb ik 100% vertrouwen in.

Conflicthantering en peacebuilding zijn belangrijke onderdelen van het programma. Het is een eerste prioriteit om relaties te bouwen en goed te communiceren met elkaar. De jongeren begrijpen dat uitstekend (de mobiele telefoon heeft hier absoluut haar intrede gedaan!!). Vandaag heeft de ' Just Say No' MF club een activiteit georganiseerd voor de jeugd van Dabwe Town. Eerst een flink potje voetbal en daarna deel 1 van een toneelvoorstelling. Tonia spreekt de jongeren toe waarna ik letterlijk de kick-off mag geven.

Als je dan denkt dat er meteen fanatiek gevoetbald wordt, heb je het mis. Er wordt eerst volop gediscussieerd over wie, wat, waar en hoe. Na een tijdje klinkt dan toch het geluid van een fluitje en daar gaan ze. Wat een power, wat een kracht zit er in deze jonge mensen. Er komt nog net geen rook uit hun oren!! Na een wedstrijd van 2 x 30 minuten (iets korter als normaal, vanwege het zand en stof) en een pauze van 5 minuten kijkt Tonia mij aan. Wat zou het gaaf zijn om MF Liberia voetbaltenue's voor twee teams te kunnen geven om dit soort wedstrijden vaker te herhalen. Want in een potje voetbal zitten zo ontzettend veel elementen van conflicthantering en peacebuilding, dat is een sleutel tot succes.

Na de voetbalwedstrijd worden we verrast met gekoelde drankjes en meloen. Mary heeft tijdens het spel een aantal meloenen in stukken gesneden en de meisjes van de 'Just Say No' MF club delen limonade uit en lopen met zakjes water rond. Goeie actie en zeer gewaardeerd! Intussen wordt 'het decor' ingericht aan de rand van het voetbalveld. Drie stoelen en een tafel. Met alle energie, enthousiasme, creativiteit en 200 % inzet wordt vervolgens een stukje drama opgevoerd, waarvan ik echt perplex sta. Door de geluidsversterker (die absoluut zijn beste tijd gehad heeft!!) klinken de stemmen van de leden van de 'Just Say No' MF club. Ze spelen met zoveel passie en enthousiasme hun spel dat binnen de kortste keren het halve dorp uitloopt om te komen kijken. Een hele cirkel kinderen voegt zich rond het toneel, waarvan de boodschap zo helder is als kristal: zeg NEE tegen drugs. Ik kijk naar al die kinderkoppies die aan de lippen hangen van de talentvolle acteurs en zich helemaal vergapen aan hun spel. Tonia en ik kijken elkaar weer aan: hier is iets groots gepresteerd door deze jongeren.We zijn erdoor geroerd en dankbaar dat we met MF deze club kunnen ondersteunen. Als er ook nog een lekker broodje geserveerd wordt, houd ik het niet meer droog. Mijn hart gloeit van trots voor de groep van Joe. Wat hebben zij het goed begrepen!!

Mineke Foundation werkt vanuit het principe dat zij stap 2 zet als de inwoners van Dabwe Town stap 1 zetten, waarmee zij laten zien dat zij een verandering tot stand willen brengen. Zij bepalen het tempo en zij bepalen de activiteiten en de prioriteiten. In Nederland kunnen wij ons slechts hard maken voor middelen en materialen ter ondersteuning. De verantwoordelijkheid ligt bij de inwoners van Dabwe Town zelf. Met kleine stapjes kom je tot een prachtig resultaat. Dat hebben deze jongeren vandaag bewezen. Let op MF Nederland – dit kon nog wel eens rennen worden om ze bij te houden!!

3 maart 2012, Elly

===========================

A fantastic team!

Mineke Foundation has a team of two women (Mary Leesolee and Kuluboh Jensen) and a young man (Joe Rennie) in Liberia. It is amazing what they achieved in the past year.

Een vruchtbaar land!

English translation below
Na een goede nachtrust sta ik uitgerust weer op. De temperatuur is hier heerlijk, behoorlijk warm zelfs en wat klam. Een deken heb je hier niet nodig 's nachts en ik heb ook mijn muskietennet niet opgehangen. Gisteravond hebben we tot diep in de nacht aan het blog gewerkt. Het maken van een nieuwsblog is op zich niet het probleem. De verbinding met internet – dat is het heikele punt. Via het modem van een andere gast in het guesthouse zijn we in staat om verbinding te leggen met het wereld wijde web. Kunnen we contact maken met ons thuisfront, met de supporters in Nederland, met de financiers van de projecten? Maar ook met de jongeren in Dabwe Town? Zij bezoeken de site op school of bij een Internetcafé en het is belangrijk voor hen dat zij op de hoogte zijn van de ervaringen die wij in woord en beeld brengen. Het is een van de communicatiemiddelen. De vertaling van de teksten is een issue. We zouden dit graag direct doen, maar het is onmogelijk gezien de tijd.

                    

Vandaag brachten we een bezoek aan Dabwe Town, te beginnen aan mr. Dabwe Wiah, de vader van Tonia. Hij heeft veel meegemaakt. Hij vertelt ons zijn visie terwijl enkele jongeren van de 'Just Say No' MF club de Damiefa school bekijken. Misschien zijn ze er wel op school geweest, ik weet het niet. De vader van Tonia laat ons diverse dingen zien en horen. Hoe belangrijk hij het vindt om zelf in je onderhoud te kunnen voorzien. Hoe belangrijk het is om het land en wat het voortbrengt te gebruiken om van te leven, hoe je wisselteelt moet toepassen voor rijst om de grond niet uit te putten, dat je niet te veel tegelijk moet zaaien om niet teveel in één keer te oogsten. Wat een passie voor het land spreekt hieruit. Hier is de landbouwer   aan het woord, de agrariër in hart en ziel. Hij laat ons de prachtige vruchten van het land zien, die Tonia eerder al bij mij geintroduceerd heeft door middel van foto's. Dabwe Wiah geeft ons bananen mee, zoete aardappelen en yam en we eten vers geplukte sinaasappelen, die hij met enkele jongeren samen uit de boom haalt. Wat gun ik de mensen van Dabwe Town dat zij genieten van hun land en van de opbrengst.

Hierna gaan we Dabwe Town in, maken kennis met de bewoners en  proberen een beeld te krijgen van hoe zij leven. We zien veel jongeren en veel kinderen; maar er gaan weinig kinderen naar school. Er zijn plekken waar de jongeren dammen of mens-erger-je-niet-en (doen wij dat nog in Nederland?). Er zijn ook 'hang-outs' waar jongens hun tijd doorbrengen met gamen. De generator is hun grote vriend. Zonder generator geen stroom en dus geen games.

Gelukkig is ook voetballen hier helemaal hot. Het Nederlandse team is alom bekend en de spelers worden hier op handen gedragen. Ernest, mijn gids, leidt mij door het dorp en ik weet niet goed wat ik moet vragen en wat ik kan doen om mijn interesse te laten blijken. Maar het is voldoende om er te zijn begrijp ik, belangstelling te hebben voor hun wereld en vragen te stellen over hun dagelijks leven. De mobiele telefoons zijn net als bij ons onlosmakelijk aan de jeugd vastgeplakt. Ik vraag mijn gids waar ze de telefoons voor gebruiken; het is voor de 'Just Say No' MF club vooral een middel om te communiceren met andere jongeren. Ze houden contact met elkaar, sporen elkaar aan, spreken elkaar moed in en ik zie, terwijl ze aan het bellen zijn, echte hartelijkheid en uitingen van vriendschap. We praten over de moeite die het kost om jongeren te motiveren. Als er geen geld is om naar school te gaan, wat doe je dan met je tijd; hoe kun je toch investeren in je persoonlijke ontwikkeling? Hebben ze een beeld van hun eigen toekomst, een focus?

Ernest legt uit dat het niet eenvoudig is om positief te zijn, maar dat dit een keuze is. Wat een energie spreekt er uit deze jongeren. Vooral als we 's middags geconfronteerd worden met een minder leuk voorval, dan kan ik deze jongeren alleen maar bewonderen. Dat zij rustig blijven, conflicten niet uit de weg gaan of er voor weglopen, maar dat zij aandachtig op de achtergrond zitten.

Ik ben er diep van overtuigd dat in deze jonge mensen een gouden toekomst ligt. Zij zijn in mijn ogen een bron van hoop voor dit land dat zo getroffen is door de trauma's van oorlog en conflict. Zij willen het anders doen! Zij gaan voor de dialoog, de relatie, de communicatie. En natuurlijk... dat is niet eenvoudig, ze maken kleine stappen. Maar voor mij zijn het stappen naar een groter plan.

Datum: 2 maart 2012, Elly
=================================
A fertile country!

After a good night's sleep I get up, well rested. The temperature here is delicious, hot and even somewhat clammy. You don't need a blanket at night and I haven't hung my mosquito net.

Dabwe Town: one year later

The last time we were here, in January/February 2011, there were no Mineke Foundation activities in Dabwe Town. This time around, there is an active and enthousiastic group of young people aged approx. 18 - 30 years who are taking the initiative to bring change to the community they live in. Not only have they organised a clean up campaign in the community (during which they had to deal with people telling them, Don't come into my yard), they are practising a drama to educate people about the dangers of drugs and alcohol abuse. Their first performance will be this Saturday. We will attend, pics to follow! In addition, they will hopefully soon be starting their pastry making vocational and small business training. Also, a group of 30 people will soon commence with soap making vocational training. The fragrant bars of laundry soap, made from palm kernel oil, will bear the stamp "Made in Dabwe Town". Sales will start in Dabwe Town and from there, continue towards Monrovia and inland. It will soon be possible to pre-order your bars of soap. Let us know in the comments if you are interested!

We started out on February 15th, 2011, with 2 seriously motivated Liberian women, who, through good times and bad (they were at the point of giving up around May last year because of all the difficulties they faced in the community), kept mobilising and motivating people (especially the youth) to take responsibility for their own lives. Today, in addition to these two women, we have an extremely motivated young man who carries a large part of the responsibility for the work MF is trying to do. We are honored and humbled that these people have carried on working with us.

In 2011, the community told us the school was a priority. However, the first approach that the community chose regarding their participation in the renovation, seriously backfired. Today, the school auditorium is undergoing renovation. In addition, MF hopes to renovate the entire school as well as install solar panels on the roof of the auditorium to provide lighting.

Today, children from age 5 up have to walk long distances and cross heavy traffic to get to their school (outside of the Dabwe Town community). By next year, we hope Damiefa school will reopen its doors to these children, providing them with quality education in a place near to their homes, with a large playground, and without any traffic.

In order to be succesful, these projects need your (financial) support. Have a look at our website and choose one or more projects to support to help change the future of Dabwe Town!

In conclusion, Marieke, Elly and I have been strengthened in our convictions that the MF approach is bearing fruit, humbled by the perseverance shown by our Liberia team and energised by the enthousiasm we see among the Dabwe Town youth. This, THIS, is what we were hoping would happen. And one day, some day in a not too distant future, people will look back and say, this is where it all began, and these are the youth it started with. Look closely at their faces, because these are people who will make a difference in the lives of many.

~ tonia ~

De eerste dag in Liberia - een korte weergave

English translation below

De keycords hebben het gehaald!! We hebben ze meegenomen uit Nederland om de 'Just Say No' MF club vandaag te verrassen wanneer zij de activiteiten van hun club de eerste aftrap geven en zij zich aan MF Nederland presenteren.
 
Twee weken geleden in de bestuursvergadering in Nederland kwamen we op het idee om de jongeren iets te geven om hun acties toe te juichen en hen aan te sporen om het belangrijke werk dat ze doen voort te zetten en uit te breiden. De keycords zien er prachtig uit - een hele toer om ze alle 250 mee te krijgen in de koffers, dat dan weer wel! Maar het is gelukt!!
Vandaag hebben wij de jongeren ontmoet; die jongeren die het belangrijk vinden om soms NEE te zeggen: NEE tegen geweld, NEE tegen onveilige seks, NEE tegen onveilige situaties, NEE tegen drugs en lamlendigheid.... Ze dragen de cords met trots!

De ontvangst gisteravond was allerhartelijkst. Mary en Joseph (Joe) die ons hebben opgewacht. Maar ook de veilige rit naar het guest house waar we verblijven. J.J. Kay is onze driver deze dagen. John heeft alles keurig voorbereid. We voelen ons welkom in Liberia en zijn vandaag Dabwe Town ingegaan! Er hangen posters in Dabwe Town om onze komst aan te kondigen. Allereerst hebben we een briefing met Mary en Joseph en Pa Ed. Ze vertellen ons wat ze het afgelopen jaar gedaan hebben en wat hun plannen voor de komende tijd  zijn. Het valt mij op dat deze mensen niet alleen goede kennis van zaken hebben, maar ook nog eens de situatie ter plaatse goed geïnventariseerd hebben. Ondanks de tegenstand soms,want niet iedereen is te enthousiasmeren voor de plannen. Je merkt dat het een hele toer is om mensen mee te krijgen.

Overigens, wat kan er tegen zijn om je stad op een hoger level te tillen en de uitdagingen aan te gaan; het maakt Dabwe Town beter. De manier waarop dit team de zaken aanpakt vind ik ronduit fantastisch. Geen dwang, de dialoog zoekend en gestaag doorgaan. De jongerenclub is daar een mooi voorbeeld van.

We ontmoetten ze in de middag, nadat we eerst een bezoek gebracht hebben aan Dabwe Wiah, de vader van Tonia, of Denisio, zoals hij haar noemt. De ontvangst is hartelijk en we krijgen een rondleiding door de Damiefa school. Met name het Auditorium.Mineke is een ware eyecatcher.

Daarmee eert Dabwe Wiah zijn vrouw Mineke, die na de verwoestende burgeroorglog in 1992 nooit meer is teruggekeerd. Het drama dat zich voltrokken heeft in Dabwe Town, wordt zichtbaar met één blik op deze school. We bekijken de school, ontmoeten Mitch (de bouwopzichter die een heel aantal jongeren aan het werk heeft) en we lopen ook om de school heen, waar zich de avond daarvoor een boa constrictor heeft laten zien.
De afgelopen jaren heeft Dabwe Wiah zich ingespannen om de community op te bouwen. Het deed mij echt wat om te ontdekken dat zijn dochter de naam Mineke weer een plaats geeft in deze community!

Er zijn 18 jongeren die zich hebben gecommitteerd aan de 'Just Say No' MF club. En daar horen de lusten en de lasten bij. Er is een aantal jongeren aangewezen als bestuur - zij doen hun taken met compassie en oog voor de omgeving. Niet alleen om er zelf beter van te worden, maar om de gemeenschap waarin zij leven te upgraden. Daar word ik nou blij van! Elkaar dingen gunnen en blij zijn voor de ander. Het draait niet alleen om het eigen geluk en welbevinden. De jongeren zijn positief, houden elkaar in het oog en hebben lol met elkaar. De eerste ontmoeting was wat mij betreft al een feestje. Dit is het Dabwe Town van de toekomst, maar ook van het hier en nu!


1 maart 2012, Elly
====================================
The first day in Liberia - a short overview

The lanyards made it! We brought them from the Netherlands to the 'Just Say No "MF club today as a surprise for the kick off of the club's activities.